Rozdział 1 .

Pewnego dnia chodziłam z Natalią po sklepach sportowych w Dortmundzie . Nagle idąc po mieście , nie patrząc przez siebie zderzyłam się z jakimś człowiekiem . 
- Aaa ! To Robert Lewandowski ! - krzyczałam jak głupia .
- Przepraszam - dodałam z uśmiechem .
- Nic się nie stało - odpowiedział .
Razem z Natalią oniemiałyśmy z wrażenia .
- Zdaje mi się , że już was gdzieś kiedyś widziałem - powiedział .
- Może na jakimś meczu Borussii Dortmund ? - powiedziałam z uśmiechem .
- Kochamy ten klub więc chodzimy na każdy mecz rozgrywany na Signal Iduna Park`u - dodała Natalia .
- Może i tak , pewnie tyle razy widziałem was na meczach , że wasze twarze wydają się mi znajome - powiedział Lewy .
- Tak często tu chodzimy i spotkałyśmy przypadkiem tylko jednego piłkarza , właśnie ciebie Robercie . Znaczy ciebie Panie Robercie - powiedziałam .
- Możecie mi mówić po imieniu - odpowiedział z uśmiechem .
- Mieszkacie tu ? - zapytał Robert .
- Tak , blisko siebie . Mieszkamy tu na razie miesiąc , bo nasi rodzice wiedzą , że my kochamy Dortmund i wiedzieli , że naszym marzeniem jest tu zamieszkać to zrealizowali nasze długo oczekiwane największe marzenie i oto jesteśmy - powiedziała Natalia i uśmiechnęła się .
- Ooo. . To macie kochanych rodziców . - powiedział Lewy .
- Bardzo - dodałam .
- Tak się składa , że z wrażenia zapomniałyśmy się przedstawić . Ja jestem Ewelina a to moja przyjaciółka Natalia - powiedziałam .
- Bardzo mi miło - odpowiedział Robert .
Zaczerwieniłyśmy się nieco .
- Jesteście bardzo miłe - powiedział Lewy .
- Dziękujemy - odpowiedziałyśmy .
- Może wpadniecie dzisiaj około 18:30 do mojego domu ? Zaproszę paru kolegów z klubu . . . Co wy na to ? Zaraz napisze wam mój adres i numer telefonu . . . - powiedział .
Szepnęłam Natalii na ucho : idziemy ? 
- No jasne ! Może będzie tam Kubuś - odpowiedziała .
- No to jak ? Przyjdziecie ? - zapytał Lewy wręczając nam swoją wizytówkę z adresem i numerem telefonu .
- Oczywiście , że przyjdziemy - powiedziałam .
- Takiej okazji nie można odrzucić ! . - dodałam .
- No to jesteśmy umówieni , to do 18 : 30 - powiedział Robert i odszedł .
- Do zobaczenia - powiedziała Natalia .
Był już od nas około 10 metrów , a ja z Natalią dałyśmy okrzyk radości . 
- Szczerze cieszę się z tego co nas spotkało , ale wolałabym , żeby to był Kubuś Błaszczykowski - powiedziała Natalia .
- Hah , ty tylko ten Kuba ! - powiedziałam .






( To dopiero mój 1-szy blog więc mógł się nie udać , ale dam sobie szansę , jak nie wyjdzie to trudno x d . Dzisiaj miałam wenę do pisania ; )  Komentujcie ; ]